قرآن مجيد به دين باوران دستور مى‏دهد كه چشمان خويش را بى‏پروا بر هر كس نگشايند. «به چشمانت بياموز كه هر كس ارزش ديدن ندارد» زيرا چشم انسان، عرصه واردات دل و فكر او را فراهم مى‏سازد. نگاه به نامحرم كه زمينه فساد را فراهم مى‏كند حرام شمرده شده است.انسان‏ها را مى‏توان از روى چشم‏هاى عفيف و غيرعفيف، شناخت. چشمان عفيف، ارزشمندند و چشم دريده، ادب نگاه نمى‏دارد. انسان موفق بر هر آن‏ چه مى‏رسد بى‏پروا چشم نمى‏گشايد و نگاه خويش را محدود مى‏سازد. اگر كسى عفت نگاه نداشته باشد چه بسا كه به بى‏عفتى در عرصه‏هاى ديگر دچار شود. اين عفت خاص مردان نيست؛ بلكه زن هم بايد عفت را رعايت كند. گر چه بيمارى چشم‏چرانى در مردان بيشتر شيوع دارد و مردان، با چشمانشان به دام مى‏افتند و زنان، با گوش‏هايشان.عفت نگاه پرهيز از نگاه‏هاى آلوده است كه نتيجه اين پرهيز پاكى دل و انديشه از واردات ناشايست است ولى عفت كلام پاك ساختن عرصه صادرات دل است. آنان كه بى‏محابا از هر چه بخواهند سخن مى‏گويند، هر واژه‏اى را بر زبان مى‏آورند و در پردازش كلمات خويش، محاسبه دقيقى ندارند، نه ارزش خويش را حرمت مى‏نهند و نه ارزش مخاطب را.