نام زينب همواره برايم عزيز، صميمي و دوست  داشتني بوده است . مثل درختي سبز كه مي توان در سايه اش آرميد ، چشمه اي درخشنده كه مي توان از زلالش جرعه اي نوشيد و صخره اي بلند كه در هر مصيبتي مي توان به او تكيه داد و غم دل با او گفت. زينب كبري (س)، پيامبر خون شهداي كربلا و همراه حسين(ع) در نهضت خونين عاشورا بود.

امام حسين(ع) هنگام ديدار، به احترامش از جا بر مي خاست. اين بانوي بزرگ، داراي قوت قلب، فصاحت زبان، شجاعت، زهد و ورع، عفاف و شهامت فوق العاده بود. شوهرش، عبدالله بن جعفر (پسر عموي خودش) بود. از اين ازدواج، دو پسر حضرت به نامهاي محمد و عون، در كربلا به شهادت رسيدند. شرايط مبارك تحقق انقلاب اسلامي و تحولي كه در جامعه و بويژه در زنان و دختران ميهن ما رخ داده، ضرورت شناخت زينب را دو چندان مي كند.

امام خميني(ره) در وصيت نامه خود گفته اند: «ما مفتخريم كه بانوان و زنان، پير و جوان و خرد و كلان در صحنه هاي فرهنگي و اقتصادي و نظامي، حاضر و همدوش مردان يا بهتر از آنان در راه تعالي اسلام و مقاصد قرآن كريم فعاليت دارند و ما مكرر ديديم كه زنان بزرگواري زينب گونه فرياد مي زنند كه فرزندان خود را از دست داده و در راه خداي تعالي و اسلام عزيز از همه چيز خود گذشته و مفتخرند به اين امر و مي دانند آنچه به دست آورده اند بالاتر از جنات نعيم است، چه رسد به متاع ناچيز دنيا» .